powrót nad ocean

Rano obserwacja wędrujących po Mt Cook'u pierwszych słonecznych promieni, śniadanie i szybkie zejście do bazy. Z Tedem sprawdziliśmy jeszcze stabilność wiszącego mostu na szlaku do Hooker Valley. Most przeżył :) Ruszyliśmy w kierunku oceanu. Nadłożyliśmy trochę kilometrów aby zobaczyć jezioro Tekapo. Nie będę się tu rozpisywał nad kolorem wody i scenerii okolicy. Mam nadzieję, że zdjęcia w miarę dokładnie to pokażą. W Twizel zjedliśmy najtańsze jak do tej pory fish & chip, porcja dla drwala :) Poza krajobrazami, których nigdy dosyć, warte odnotowania jest miasteczko Oamaru, ze swoimi zabytkowymi kamienicami. Peryferia tego miasta to ulokowane na wzgórzach, tuż przy oceanie, nienajbiedniejsze domki :) Idealne miejsce na spokojną emeryturę. Na tutejszej plaży namierzyliśmy spore stado foczek i jednego zabłąkanego pingwina :) Wieczorem super pulsara zaokrętowaliśmy w Hampden na typowo rodzinnym kempingu.

Jezioro Tekapo

Mueller Hut

Gdyby ktoś planował dłuższe spanie w bazie Mount Cook to nic z tego. Za tutejszego koguta robią papugi kea, które zaczynają "piszczeć" równo ze wschodem słońca (6:30). Na trek wybraliśmy wejście na Mt Olliviere (1933m npm) z noclegiem w chatce Mueller Hut, która umiejscowiona jest tuż pod szczytem wspomnianej góry. Piątą edycję chatki 5 lipca 2003 roku otwierał sam Sir Edmund Hillary. Do szczytu prowadzi stroma 4 godzinna trasa. Na trasę wyruszyliśmy przed 11:00 co przy 32 st słońcu nie było najlepszym pomysłem. Skutki - łatwe do przewidzenia... Trzeba się było trochę spocić aby zmieścić się w czasie podanym na drogowskazach :) Na całej trasie w bliskiej odległości doskonale widoczny jest najwyższy szczyt nz czyli Mt Cook (3754m npm). Wg opiekunki chatki, sympatycznej Michelle, byliśmy pierwszymi Polakami (na jej zmianie) od początku lata. Pioniersko hehe. Iwona spała w chatce, pozostała trójka w namiotach, przy czym Ted rozbijając swój namiot (delikatnie mówiąc, w dość nietypowym miejscu :)) uruchomił wszystkie aparaty fotograficzne należące do zgromadzonych w chatce ludzi. Dodam, że bardzo ciekawych ludzi, a zwłaszcza Amerykanek ;) Na zakończenie dnia zachód słońca i w kimono.

droga do Mount Cook

Deszcz padał przez całą noc, padał również rano, gdy opuszczaliśmy Milford Sound. W zasadzie większa część dnia upłynęła w aucie w drodze do Mount Cook (ok. 600km). Słońce wyjrzało jakieś 50km za Milfordem. Widoki na trasie jak to w południowej NZL, góry, góry, owce, góry, owce... tu i ówdzie martwy opos, potem góry, no i owce. Tak więc nie ma szans, żeby przysnąć za kierownicą ;) Widokówką dnia zostało mlecznobłękitne jezioro Pukaki z Mt Cook'iem w tle. Baza na miejscu to istne miasteczko kamperowo-namiotowe. Wiary jak na odpuście.Widokówka nr 2 to oświetlony przez księżyc Mt Cook w całej swej wyniosłości. Amazing...

Mt Cook

Jak nie martwy opos to owce

Milford Sound

Fiordland to kraina pozostająca w stanie pierwotnej dzikości. Brama do tej krainy czyli Milford Sound przywitał nas ...a jakże - deszczykiem :) W sumie tutaj to nic dziwnego bo jeżeli dobrze zrozumiałem panią na statku,deszcz pada tutaj 280 dni w roku. Rejs statkiem między fiordami mieliśmy wykupiony z parodniowym wyprzedzeniem więc odwrotu nie było. Napawanie się pierwotnymi widokami ze względu na otaczającą aurę nie do końca się udało. W stronę morza co prawda słońca nie było widać, ale przynajmniej nie padało. Za to droga powrotna do "portu" to już całkiem nieźle odczuwalne kołysanko w strugach deszczu. Pewnie dlatego to co zobaczyłem podczas rejsu jakoś szczególnie mnie nie powaliło. Kapitan na osłodę podpływał, a to pod wodospady (dosłownie) , a to w pobliże zabawowych delfinów. Chyba jako bonus udało się uchwycić w obiektywie kilka pingwinów :) Po rejsie pozostał zakup widokówek z okolicą w pełnej słonecznej krasie. No cóż, nie zawsze ma się szczęście :) Resztę dnia i noc, podobnie jak kilkudziesięciu innych pechowców, spędziliśmy na jedynym w Milford Sound kempingu.

Milford Sound

Pingwiny grubodziobe

Shotover Jet

Z miejsca noclegu do Queenstown mieliśmy jakieś 30km. Po drodze zwiedziliśmy Arrowtown, osadę z okresu gorączki złota. Główna ulica z zabytkowymi domami, bankiem, saloonem, pocztą i sporą ilością sklepów wygląda jak filmowy Dziki Zachód. W Queenstown hit dnia: jazda odrzutową motorówką po wąskim kanionie rzeki Shotover czyli Shotover Jet. Napiszę krótko - to jest coś! Dla zainteresowanych filmik po powrocie :) Odwiedziliśmy rownież miejsce narodzin bungee (1988r, 43m). Przemiał niesamowity, mniej więcej co 3-4 minuty kolejny śmiałek spadał z mostu do rzeki. Ceny też niesamowite :) Wieczór to już trasa w kierunku kultowych (sprawdzę :) ) widoków czyli Milford Sound w Parku Narodowym Fiordland. Nocny obóz rozbity nad jeziorem Te Anau.

Shotover Jet

Shotover Jet

Wanaka

Rano latające bestie w ekspresowym tempie wygnały nas w dalszą drogę. W Wanaka wstąpiliśmy do Puzzling World. W środku szeroki przekrój iluzorycznych sztuczek. Prawdziwy bajer to pomieszczenie, w którym chodzi się wyprostowanym pod kątem 30-35 stopni. Coś jak narciarscy skoczkowie w końcowej fazie wyjścia z progu :) Dojazd w okolice Mt Aspring zakończył się po paru kilometrach. Najcieńsza na mapie biała kreska okazała się dla super 4WD pulsara drogą nie do pokonania. Trzęsawka groziła rozpadem na części pierwsze. I auta. I ludzi. Za to do skutku doszedł trek na górkę, z której roztaczała się panorama na jezioro Wanaka. Pod koniec dnia krótki przystanek w Cardrona, małej osadzie z okresu gorączki złota. Zachód słońca zastał nas w górskim punkcie widokowym. Migoczące daleko w dole światełka Queenstown. Bezkresna przestrzeń, cisza i to poczucie maleńkości człowieka... Decyzja o noclegu w tym miejscu zapadła szybko i jednogłośnie. To jedno z tych miejsc, których się długo nie zapomina.

jest moc! ;)

Jezioro Wanaka

lodowce

Park Narodowy Westland to ponad 60 lodowców. Podeszliśmy pod czoła dwóch z nich: Franz Josef i Fox. Pierwszy raz widziałem lodowce i muszę przyznać, że ta niebieskawa masa robi spore wrażenie... Jaro skorzystał z helikoptera i zobaczył to wszystko z innej perspektywy. Wypieki na jego twarzy świadczyły, że z góry wrażenie było jeszcze bardziej powalające. Nam pozostały do oglądnięcia wypstrykane przez niego fotki. Po lodowcach dłuższa laba na plaży Gillespies. Słoneczko grzało ciałka, a my rozkoszowaliśmy się widokiem na pokryty śniegiem szczyt Mt. Cook... :) Resztę dnia wypełniła nam trasa w kierunku Wanaka. Na ponad 200km odcinku minęliśmy zaledwie 6 samochodów. Obrzeża Parku Narodowego Mount Aspring to prawdziwa dzicz. No i kraina martwego oposa. Na 40km odcinku, na jednego widzianego żywego oposa, naliczyłem 38 rozjechanych. Nocleg w okolicy Makarora. Horroru z krwiożerczymi muszkami ciąg dalszy. Masakra!

Widok z helikoptera na Westland NP

Franz Josef

Czoło Franz'a Josef'a

Fox

Mt Cook z plaży Gillespies

Mandat. Wersja Teda ;)

Pokonując kolejne kilometry Arthur's Pass Highway, nagle we wstecznym lusterku ujrzałem zbliżający się z zawrotną prędkością zwarty kordon policji. Pomyślałem, że ustąpię im miejsca i czym prędzej skierowałem pojad do najbliższej zatoczki.. Niestety nie wiedziałem iż będzie ona dopiero za kilkadziesiąt kilometrów. W ten oto sposób z miłośnika przyrody stałem się uciekinierem niczym z amerykańskich filmów. Po 3 godzinnym pościgu i co warto zaznaczyć brawurowej ucieczce oraz wyminięciu kilku policyjnych blokad pomyślałem... a może jednak oddam się w ręce nowozelandzkej policji? W moim pomyśle utwierdziły mnie nadlatujące policyjne helikoptery i wyłaniające się z pobliskiego jeziora policyjne amfibie. Niewiele się namyślając zjechałem z piskiem opon na najbliższy parking, gdzie w tumanach opadającego kurzu czekałem na przybycie rangera. Gdy otworzyłem okno usłyszem: god damn it, you are crazy! Odpowiedziałem uprzejmym tonem: i'm sorry, grande respect, mister. Potem wypadki potoczyły się błyskawicznie. Wtrącono mnie wraz z pasażerami do lokalnego prison, gdzie po 4 godzinnym przesłuchaniu postanowiliśmy uznać rację lokalnych władz. Pozostała nam jeszcze krótka wizyta w West Pac banku, gdzie dobrowolnie wpłaciliśmy na konto nowozelandzkiego rządu symobilczną kwotę. Od tej pory wskazówka prędkościomierza super pulsara nie przekraczała już magicznej cyfry 100... ;)

prawie półmetek nz

Pobudka i szok. Setki małych skrzydlatych stworzonek, podobnych do naszych sympatycznych "muszek owocówek" sennie bulgoczących w rurce winnego baniaka :) Niestety te tutejsze nie gustują w owocowych sokach. Apetytem na ludzką krew i zaciętością w chęci jej zdobycia spokojnie przebijają nasze rodzime komary (Drakulę pewnie też). Punakaiki: krótki szlak Truman Track to jak dla mnie najładniejszy kawałek rainforestu jaki do tej pory widziałem w NZL. Szlak prowadzi nad ocean. Dzięki temu, że trafiliśmy na odpływ obejrzeliśmy z bliska wyrzeźbione przez wodę w skałach olbrzymie jamy i groty. Wokoło porozrzucanych było sporo kilkumetrowych brunatnic... chyba brunatnic :) Kilka kilometrów dalej kolejny szlak prowadzący do miejscowych atrakcji. Pancake Rocks to nałożone na siebie warstwami skały osadowe i stąd ta nazwa. Faktycznie wyglądają jak mega naleśniki. Blowholes to spore dziury w skałach, do których wpada fala zmieniając się na zewnątrz w widowiskową morską fontannę. Kolejny cel to Park Narodowy Arthur's Pass. Po drodze pierwszy i oby ostatni mandat od pana policjanta. Prośby o only instruction nie pomogły:) Za co mandat? To już temat na osobną historię ;) Dalej zatrzymaliśmy się w punkcie widokowym na 440 metrowym wiadukcie Otira. Doszło tutaj do bliskiego spotkania z papugami Kea. Przyjazne papugi (sztuk 3) obsiadły auto i zaczęły dobierać się do naszych okiennych uszczelek :). Z powodu kapryśnej pogody zrezygnowaliśmy z treku po Arthur's Pass. Podróż tego dnia zakończyliśmy w Parku Narodowym Westland. Nocleg na kempingu w miejscowości Franz Josef. Prysznic, konkretne pranie z suszeniem za 8$, wrzątek z kurka... ehh... nie ma jak cywilizacja ;)

Brunatnice?

Pancake Rocks czyli Skały Naleśnikowe

Pancake Rocks

Uszczelkożerne papugi kea

polowanie na wieloryby

Z samego rana stawiliśmy się w Kaikoura, gdzie na 9:30 mieliśmy zabukowane Whale Watch. Słońce jak na zamówienie, kolor oceanu dogłębnie błękitny, palmy...no i ta laguna na tle gór. Z powodu nocnej pogody rejs opóźnił się o godzinę. Fauna nie zawiodła. Ustrzeliłem w obiektywie jednego wieloryba i mnóstwo delfinów. W jednej z zatok na oko setka delfinów popisywała się akrobatycznymi wyskokami :) Po południu wyruszyliśmy w trasę na drugą stronę wyspy do Punakaiki. 330km odcinek zamknęliśmy tuż po zachodzie słońca. Do spania znaleźliśmy super miejscówkę - "urwisko" nad oceanem :)

Kaikoura

Save the Whales! :)

Delfin ciemny

Jeszcze więcej delfinów ciemnych

urwisko ;) nad oceanem

Abel Tasman

Na trek wybraliśmy 14 km odcinek z Tonga Bay do Torrent Bay. Wodne taxi (w Abel Tasman National Park samochody mają zakaz wjazdu) podrzuciło nas z Marahau do punktu startu. Po drodze obserwowaliśmy wylegujące się w słońcu foki. Deszcz zaczął padać w momencie, gdy taxi podpływało do plaży Tonga. Mamy pecha z trekami :) Zamiast napawać się widokiem błękitnych lagun z palmami, napawaliśmy się widokiem jakże pięknych, pełnych i dużych, przeźroczystych kropli... Gdzieś na 4km obtarły mi się nogi w sandałach (buty nie wyschły jeszcze po Tongariro) i pozostałe 10 kilosów przebyłem boso. Do końca dnia pogoda była iście sztormowa przez co nocleg był pełen wrażeń :)

dzień siódmy

W Wellington główną atrakcją okazało się Te Papa - muzeum historii Nowej Zelandii. 6 kondygnacyjny budynek. Od prahistorii, przez sztukę Maorysów po nowoczesne technologie. Warto to zobaczyć. Wstęp bezpłatny. Urwanych dobrych kilka godzin. Zrobiliśmy również rundkę po centrum stolicy. Kosmicznie wyglądają pływające leniwie w szmaragdowej wodzie portu półtorametrowe płaszczki. Wieczorem wypłynęliśmy promem w kierunku wyspy południowej. Warte odnotowania są konkretne widoczki pomiędzy wysepkami Marlborough Sounds. Aparaty ledwie wyrabiały :) Na wyspie południowej wylądowaliśmy w godzinach nocnych. GPS na pokładzie super Supry już prowadził do Abel Tasman...

Bridge to Nowhere

Do Pipiriki w Parku Narodowym Whanganui dotarliśmy poźnym wieczorem po treku na Tongariro. Po drodze warto zatrzymać się na chwilę w prawie opustoszałym miasteczku Raetihi. Klimat rodem z westernu :) Pipiriki to kilka domków porozrzucanych po okolicy oraz bardzo życzliwi i sympatyczni mieszkańcy. Całości dopełniają brykające w ogródkach, wesoło chrumkające, świnie :) Reasumując - wietnamski obrazek. Stąd rankiem szybką motorówką ruszyliśmy na spotkanie z mostem donikąd (Bridge to Nowhere). Operatorem łodzi motorowej był wesoły Maorys o imieniu Thomas zatrzymujący łódź w najciekawszych miejscach i opowiadający związane z nimi historyjki. Braki w uzębieniu Thomasa i niepowtarzalny rechot jaki z siebie wydawał to dodatkowy atut wycieczki :). Po motorówce czekał spacer przez las deszczowy, 40 min i byliśmy na miejscu. Most zawieszony nad rzeką w środku buszu robi mroczne wrażenie. Stoi i straszy. Dalej jest tylko las.

Bridge to Nowhere

Tongariro Crossing

Mt. Tongariro to brzmi dumnie. Park Narodowy Tongariro był drugim utworzonym na świecie parkiem narodowym. Uśpiony wulkan, aczkolwiek dym i znajomy smrodek sugerują, że coś tam w środku bulgocze. Z samego rano wybraliśmy się na treking trasą Tongariro Crossing (19,4km). W połowie trasy pogoda zgłupiała. Coś a'la sztorm z filmu Gniew Oceanu. Brakowało tylko twarzy Posejdona :) Deszcz wbijał się w ciało z każdej strony, woda dotarła wszędzie, ubranie nie zdało egzaminu. Przemokło wszystko, włącznie z zawartością plecaka. Do tego ta piździawa, zima w lecie. Z rozwiązanym butem męczyłem się dobre kilka minut. Jarowi zdmuchnęło i wywiało przeciwdeszczowy pokrowiec z plecaka. Gdzieś w Mordor ;) Do tego jeszcze mgła... :) W tej sytuacji plan wejścia na Mt. Ngauruhoe odłożyliśmy na bliżej nieokreśloną przyszłość ;) Pogoda poprawiła się po drugiej stronie góry, dzięki czemu udało się przynajmniej zobaczyć siarkowe szmaragdowe jeziorka. Końcówka trasy to już spacer przez las deszczowy. Zielono, słonecznie i cykadowo :)

czwarty

Poranne zwiedzanie sennej mieścinki Taupo, gdzie warto odnotować całkiem nieźle urządzony public showers, z których chętnie skorzystaliśmy. To właśnie tu pozbyłem się jakże przyjemnego smrodku siary, którym przesiąknąłem podczas kąpieli w urokliwym rzecznym spa :). Ciąg dalszy dnia to widokówkowa droga do Parku Narodowego Tongariro. Udało się podjechać pod Mt Rapaheu, skąd w całej krasie ujrzeliśmy Mt Ngauruhoe czyli Górę Przeznaczenia z Władcy Pierścieni. Na deser spacer wzdłuż wodospadów Huka. Głośno i widowiskowo. Patrząc na rzekę człowiek docenia siłę przyrody. Power. Końcowka dnia to zakwaterowanie w bazie wypadowej na Tongariro.

Mt Ngauruhoe czyli Góra Przeznaczenia z Władcy Pierścieni

dzień trzeci

Od rana pobyt w rezerwacie geotermicznym Waiotapu. Spacerek 3-km ścieżką wśród gejzerów, gorących źródeł, bulgoczących błot i parujących jezior. Baaardzo kolorowo i nieco śmierdząco bo zewsząd dochodził zapach siarkowodoru. Ciekawy był parujący Basen Szampański(średnica 65m, gł. 62m i temp. na powierzchni 74st) , którego woda przy brzegu zmienia kolor na jaskrawo pomarańczowy. Niezłym widowiskiem okazał się gejzer Lady's Knox, który wybucha codziennie o godz. 10:15 (jak się jednak okazało - przy wydatnej pomocy pracownika rezerwatu). Po południu przejazd do Rotorua, gdzie w pobliskiej Te Puia oglądaliśmy pokaz kultury maoryskiej. To trzeba zobaczyć. Polecam :). Po pokazie kolejne geotermalne smrodki w okolicy, warto zobaczyć gejzer bijący na głowę Lady's Knox. Po drodze do Taupo czekało na nas darmowe spa :) Kąpiel w ukrytej w lesie geotermalnej rzece. Egzotyczna roślinność, wodospady, woda w rzece 40st... warto. Do pełni szczęścia brakowało tylko drinków :)

cd drugiego dnia

Spenetrowaliśmy dwie jaskinie: Ruakuri Cave oraz Glowworm Cave, obie to święte miejsca Maorysów. W jaskiniach typowo zimno i ciemno :). Stalaktyty, stalagmity, a do tego sporo przedziwnych formacji skalnych kształtowanych miliony lat przez spływającą wodę. Na koniec perełka: spływ łodzią w kompletnej ciszy i ciemności podziemną rzeką, a nad nami... coś jak świecąca do potęgi n-tej droga mleczna. Konstelacje gwiazd, które wprawiłyby w podziw niejednego astronoma. To właśnie glow worms, które emitując przez ogon światło, zwabiają w sieci fruwające żarełko.
Ruszyliśmy dalej, zahaczając o Matamata - wioskę Hobbitów. Obowiązkowe zdjęcie pod wielką tablicą "Welcome to Hobbiton" zrobione, niziołków ani śladu, jedynie można było dostrzec Golluma wychylającego się zza skały.

Awaria

Padł telefon, padła ładowarka. I jak to na końcu świata nie było się gdzie wpiąć pod 220V. Tak więc w skrócie...

dzień drugi

Udało się wypożyczyć super ;) nissana pulsara i śmigamy w kierunku Waitomo Caves, gdzie w jaskiniach czekają świecące robaki i spływ pontonem podziemną rzeką. Jest parno i duszno, na szczęście projektanci wyposażyli super pulsara w klimę :)

o pierwszym dniu

W Auckland wylądowaliśmy o godz. 14:10 w czwartek czasu miejscowego tj 11.02. Pokonaliśmy 12 stref czasowych więc względem czasu polskiego jesteśmy 12 godzin do przodu. Proste liczenie :) Przywitało nas "ciepełko" i słoneczna pogoda. Szybkie zakwaterowanie i wypad na miasto. Główną atrakcją okazał się widok ze Sky Tower - najwyższej wieży w NZ. Nie sposób wymienić wszystkiego co zobaczyłem. Mało czasu na pisanie, a i forma notatek ma inny cel i charakter. Plan jest napięty, na razie bez większych utrudnień :)

Auckland Sky Tower

Machina ruszyła

Na początek lot W-wa - Londyn - Dubaj - Sydney - Auckland. Skromne urodziny na Heathrow :) Jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem to buta na ziemi Kiwi postawię w czwartek.